Armoede

Hello again!

In ons vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat wij waarschijnlijk in South Australia of Victoria zouden werken, of als dat niet zou lukken rustig aan naar Tasmanië rijden en daar aan het werk gaan.
Dat was het plan, en zolang er niks zou gebeuren met de auto konden wij dit prima financieren.

Nouja dan weet je het al wel, we waren gewoon rustig aan het rond rijden door wat nationale parken, lekker aan het kamperen en ondertussen naar hostels en fruittuinen toe om te vragen of er werk was in de buurt.
Totdat er op een gegeven moment opeens een boom achter de auto kwam staan terwijl Dennis achteruit reedt.
Dat veranderde alles.
De achterklep en bumper waren flink beschadigd en, aangezien we de auto aan het eind van onze reis hier weer willen verkopen, wilde dit graag laten repareren. 

Diezelfde dag kwamen we langs een autosloop die precies dezelfde auto had staan in dezelfde kleur, en hij wilde de bumper en achterklep ook wel voor ons overzetten. Tja, dit komt niet vaak voor dus wij hadden niet veel keus, we zouden het hier laten repareren.

Dit is niet gratis natuurlijk en we raakte een beetje in paniek, die avond nog hebben wij de ferry naar Tasmanië geboekt, dit ging ook niet makkelijk omdat onze auto eigenlijk iets te hoog is voor de plekken die nog over waren, wat betekende dat de eerstvolgende keer dat wij mee konden pas eind december zou zijn! Wat nu?
Naar Tasmanië vliegen en de auto hier laten?
Of toch hier nog werk zoeken?
Of… de banden wat leeg laten lopen en zorgen dat we er in passen.
Wij vonden dat laatste het beste idee, en op die manier konden wij over 13 dagen mee.

Zoals ik al zei was het repareren van de auto niet goedkoop en nog 13 dagen wachten was eigenlijk al te veel.
Wij zijn naar een aantal nationale parken geweest, hele mooie, en erg saaie. We hebben elke nacht op een gratis camping in bossen gestaan waar een wc al luxe was. In deze tijd hebben wij 2 keer een gratis douche gevonden. Dus inderdaad, wij waren echt ‘stinkende backpackers die alleen maar noodles eten’.

Maar ondanks alles hebben wij toch nog een leuke tijd gehad, zo konden wij elke avond ons eigen kampvuurtje maken en was het overal heerlijk rustig.

Inmiddels zijn we 18 dagen verder en zijn we lekker terug in Tasmanie. Op de ferry komen met de auto was geen probleem gelukkig.
Na bijna 11 uur op de boot kwamen we om 06:00 uur 'S ochtends in Devonport, Tasmanië aan. wij reden gelijk door naar Hobart.
We verblijven nu bij Stuart en Amy, die hebben wij vorig jaar ontmoet. En blijven hier tot aankomende woensdag.
Dan gaan wij naar het hostel en beginnen we met werken. Helaas zullen we eerst weer aardbeien moeten plukken, maar hopelijk kunnen wij snel beginnen met appels uit dunnen.

Van west naar zuid

Hallo Nederland!

Het is weer tijd voor een nieuw blog, aangezien we al weer een aantal weken verder zijn.
In het laatste verhaal waren wij in Darwin.
Inmiddels zijn wij zo’n 5000 km verderop, in Esperance.

Nu vragen jullie je natuurlijk af wat wij allemaal hebben gedaan in die tijd.
Na Darwin zijn wij naar Litchfield gegaan, een mooi nationaal park met prachtige waters waar we in konden zwemmen. Het was wel een beetje eng ivm de krokodillen (1 week daarvoor was er nog eentje gevangen daar) maar goed, dicht bij andere mensen blijven..
De weg daar vandaan naar Broome (ong 1800 km) was vrijwel niks dus daar zijn we snel door heen gereden.
In Broome waren wij toevallig op een datum dat er de ‘staircase tot the moon’ was, dat gebeurd wanneer de waterstand heel laag is en volle maan tegelijk. Leuk om een keer te zien.

Van de west kust hebben wij heerlijk genoten, op mooie plaatsen gekampeerd waar we wakker werden en gelijk walvissen en dolfijnen konden zien, gesnorkeld tussen prachtig koraal en visjes, gezwommen met een whaleshark, leuke wandelingen gedaan en gewoon lekker genieten van het reizen.
Ondertussen hadden wij nog een ouder stel geholpen die met pech langs de weg stonden. Ze reden in een kleine vrachtwagen met een enorme stier van rond de 1000 kilo die de vrachtwagen aardig heen en weer liet gaan. wij reden 40 km voor ze en haalde 10 liter diesel voor ze mee terug.
We kregen het adres van hun huis voor het geval we in de buurt waren.

Sinds ongeveer 1.5 week geleden is het erg regenachtig geworden en onwijs koud s’ nachts. Het is rond de 5-10 graden en we slapen dan ook met een compleet outfit aan, een slaapzak, 2 fleece dekens bovenop en nog steeds is het te koud. Brrr
een week geleden kwamen wij langs een dorpje dat ons bekend voor kwam, het stel dat wij hadden geholpen woonde daar. We besloten langs te gaan, het was een enorm huis met 64 hec land. Ze hadden heel wat koeien rond lopen, een ‘huis’varken van zo’n 500 kilo en een enge agressieve struisvogel van ongeveer 2.40 meter.
Wij werden uitgenodigd om met ze mee te eten en we mochten daar zelfs in huis blijven slapen! Heerlijk, met elektrische deken!

Het plan was om rond Perth werk te zoeken. Dat is nog niet gelukt en we zijn al bijna in Zuid Australie. Het werk rond Perth zou over ongeveer 2 weken beginnen, maar door Bowen, waar wij na 5 weken nog niks hadden, willen wij niet meer in een hostel zitten wachtend op werk.

Wij hebben besloten om door te rijden en als we iets vinden is dat fijn. Anders rijden wij door naar Tasmanië omdat we daar al weten dat we aan het werk kunnen.

from the outback to the crocs

Hallo allemaal!

Maandag 21/8 hebben wij Bedourie verlaten na 6 weken daar gewerkt te hebben. We hebben het erg leuk gehad en veel gedaan, de plek ziet er een stuk schoner en opgeruimd uit!
Hoewel wij alles goed probeerde te doen was er toch 1 ding mis gegaan.
Er hingen overal bordjes dat wij stock whips (zwepen) verkochten voor 90 dollar. We dachten dat we ze niet meer hadden, tot dat Dennis er eentje had gevonden en die verkocht aan een toerist.
Toen de eigenaar terug kwam en op zoek was naar de zweep vertelde Dennis hem ‘trots’ dat hij die verkocht had. Jim liep boos weg..
Dat bleek de verkeerde zweep te zijn, die was namelijk 10.000 dollar waard. Oepss..

We moesten weer aardig wat kilometers maken aangezien er hele stukken met niks was.
Na ongeveer 1800 km en ondertussen in Northern Territory, kwamen we aan  bij het eerste nationaal park genaamd Nitmiluk. Erg mooi natuurgebied en we hadden daar een wandeling gedaan van 11 zware kilometers. Het was enorm warm, 35 graden zonder wind, en af en toe ging het erg stijl om hoog.
Wij als goed voorbereide wandelaars dachten dat we het wel konden doen met 700 ml water en.. eten kwam na de wandeling wel. Erg slechte beslissing, dat is een harde les geweest.

Op zondag 27/8 reden wij Kakadu in. Een groot nationaal park waar wij ons zelf 3 dagen hebben vermaakt. We hebben een aantal kleine wandelingen gedaan maar meestal vonden we het te heet om aan een wandeling te beginnen. Er waren een aantal leuke watervallen en zwem gelegenheden.
Kakadu staat onder andere bekend om de wilde dieren die er leven, wij hebben een slang gezien (gelukkig vanuit de auto), 4 krokodillen, en veel prachtig gekleurde vogels.
S ’avonds maakten wij een gezellig kampvuur en zaten met andere toeristen en backpackers.

Inmiddels zijn wij in Darwin en verblijven bij Matt en Tyson, vrienden die wij in Bedourie ontmoet hebben. Zij waren toen in Bedourie aan het werk en nu in Darwin. Het is een luxe appartementencomplex met mooi zwembad er bij.
Op donderdag was hier een leuke markt aan het strand met een mooie zonsondergang. Op de markt was veel lekker eten, een vuurshow en… een stock whip show.

Morgen gaan we weer verder, eerst naar Litchfield (nationaal park) en daarna gaan we langzaam aan via de west kust naar beneden en hopen rond Perth weer aan het werk te kunnen.

Country pub

Howdy!

Wij zijn weer 1400 km verder gereden en hebben eindelijk een baan gevonden!
Na 5 weken in Bowen zonder werk en een hosteleigenaar die steeds onaardiger werd, besloten we om ook op andere banen dan boerderijen en fruittuinen te reageren.
Op Facebook kwamen we een advertentie tegen, een country pub was op zoek naar 2 mensen om ze te helpen. Perfect natuurlijk! Maar ook hierop reageert een groot aantal backpackers.
Chantal (backpacker) had de advertentie geplaatst en is ook Nederlands, zij besloot ons te laten komen.

Yesss eindelijk een baan!
We hadden woensdagmiddag gereageerd, s’avonds rond 22.00 uur kregen we te horen dat wij konden komen, maar dan moesten we wel gelijk donderdag ochtend beginnen met rijden.
Dus, alles snel ingepakt, even afscheid genomen van de mensen die we hadden leren kennen in Bowen en donderdag om 9.00 uur begonnen met rijden.
De rit hier heen was lang en vermoeiend. Donderdag hadden we 8.5 uur gereden, toen werd het donker dus zetten we de tent op en waren gaan slapen.
Vrijdag reden wij de rest, 10 uur. Het werd steeds meer woestijn gebied en we hadden kilometers met alleen maar droog gras, zand en af en toe een boompje.
Er reden ook weinig andere mensen.

Het was een regenachtige dag en we reden op een weg geschikt voor 1 auto, als je iemand tegen kwam moesten beide auto’s dus voorzichtig half de berm in (was heel drassig geworden door de regen). Toen we een grote Landcruiser tegen kwamen zagen we al dat het hem allemaal niet leek uit te maken want hij bleef 80/90 km/h rijden en ging volledig de berm in. Nadat we elkaar gepasseerd waren keken wij in de spiegels mee en zagen dat de auto over de weg heen tolde en aan de andere kant van de weg in de berm op zn kant terecht kwam.

Ik rende er snel heen terwijl Den voorzichtig onze auto er heen reed.
Er zat een gezin in de auto met 2 jongens van 5 en 7. Wij hielpen ze de auto uit en niemand was gewond. Het leek bijna alsof het dagelijks gebeurde want niemand was echt geschrokken. De jongens bleven roepen hoe cool het was en de vader, die achter het stuur zat, gaf heel kalm toe dat het niet helemaal ging zoals hij in gedachte had.
Aangezien wij geen trektouw hadden gingen wij op zoek naar hulp. Het kan voor komen dat er uren lang niemand op die weg rijdt dus als we niemand konden vinden moesten we bij haar vader aan bellen (die 150 km verderop woonde).
Gelukkig hadden we na een aantal km al iemand gevonden die ‘dacht dat hij dat wel zou kunnen doen’ zolang er maar een kroeg in de buurt was..

Na bijna 19 uur rijden waren we bij de country pub aangekomen. De pub is in een klein dorpje genaamd Bedouri, met 80 inwoners. Er is geen supermarkt in de buurt en geen internet/verbinding.
Het was die avond vrij druk in de pub met dinner dus hielpen we ze even in de keuken.
Hierna deden we nog een drankje met Chantal en Jim (de eigenaar) en gingen naar bed.

Vrijdag begonnen wij gelijk met werken. Dit weekend was er een kamelenrace in Bedouri en daar kwamen veel toeristen op af. 

Wij zelf konden ook nog even kijken bij de kamelenrace. Een grappig evenement waar ook een biggetjes race was, zoo schattig! Boomhakken, waar 6 mannen elk een boomstam hadden, de eerste die hem omgehakt had was de winnaar. Er werd enorm veel geld gezet op de biggetjes en kamelen.

Het is een leuke en interessante plek om te werken. Het gebouw staat hier sinds 1886 en er is enorm veel schoonmaak- en opruimwerk te doen.
We werken elke dag en hebben 3 diensten; bar ochtend 10-15:30 uur, bar middag 15:30- sluit (21:00-00:00), of kookdienst lunch en dinner. Deze diensten wisselen we elke week.
Af en toe gaat Jim naar de supermarkt en is 2 dagen weg, het is 6 uur rijden naar de supermarkt. Of hij gaat brood halen in zijn vliegtuig. Kan je je een beetje voorstellen waar we zitten?

Het plan is om hier 1.5 tot 2 maanden te blijven en dan weer verder reizen. 

Zoals ik al zei, er is hier geen internet. Heel af en toe zullen wij een uurtje wifi kopen maar dat is erg duur. Dus maak je geen zorgen als we een tijdje niet reageren op berichten!

Werkloos

Hallo allemaal!

Het is weer tijd om jullie op de hoogte te houden.
Het laatste verhaal ging over het mandarijnen plukken en de boze baas. Niet lang na dat verhaal hadden wij geen werk meer. (zal hij het gelezen hebben?)
De dag nadat wij voor nog een week betaald hadden in het motel, zei de leidinggevende dat we die dag iets sneller moesten werken. Wat betekende dat wij om 3 uur klaar waren met de rij en vroegen wat we toen moesten doen. Niks meer, was het antwoord. Er was niks meer uit te dunnen en ze hadden geen ander werk meer (dat scheelde ze weer 2 uur uit betalen).

Dus daar zaten we weer, nog een week wachtend in het motel en toen zijn we naar Bowen gereden.
Bowen is een dorpje 1000 km verderop en we reden het in 3 dagen.
De eerste dag waren wij gestopt in een Nationaal park en hadden daar lekker gelopen om vervolgens op een camping te slapen.
De tweede dag na een lekker ontbijtje ongeveer 500km gereden en ondertussen nog een Koala gezien! Dennis was al een tijdje in de bomen aan het kijken en jawel! Daar zat er eentje in een boom naast de snelweg. Natuurlijk omgedraaid en uit gestapt. Wat een super schattig diertje!
We stopte bij een gezellige camping waar ze toevallig die avond een gratis BBQ hadden.
En de laatste paar kilometers voordat we in het nieuwe hostel aan kwamen waren we weer even gestopt om een wandeling te doen en kwamen we een slang tegen.

Eenmaal bij het hostel aangekomen hadden wij al door dat er waarschijnlijk voorlopig nog geen werk is. Maar goed wat kunnen we doen? Dit is zo in heel Queensland zo en aangezien we nu al een tijdje op zoek zijn is het geld inmiddels op.

De eigenaar van het hostel is een aardige man en hij doet zijn best om voor iedereen eerlijk werk te vinden. Een echte Australiër want iedere keer dat wij hem zien, maakt niet uit hoe vroeg het is, hij loopt altijd met een biertje in zijn hand. 

We zijn nu bijna 3 weken verder en nog steeds werkeloos, het is nu toch wel frustrerend geworden. Ik heb ondertussen ook al bij alle andere werkplekken (Mc Donalds, Subway, Domino’s, koffietentjes) geprobeerd maar die willen geen backpackers.
We hopen dat het farmwork deze week echt begint.

Bowen zelf is geen slechte plek om te zijn met mooie stranden en leuke wandelingen. Zo af en toe gaan wij even op zoek naar een krokodil, helaas nog geen een gezien.

Terug op de ladder

Tijd voor een update!

Wij hebben heerlijk genoten van onze auto en tent en hebben veel plaatsen bezocht;
Sydney – Newcastle – Hexham – Raymond Terrace – Hawks Nest – Walcha – Armidale – Narrabri – Moree – Goondiwindi – Toombawoondi – Allora – Maryvale – Brisbane – Gold Coast – Tweeds Heads – Byron Bay – Noosa Heads – Cooroora – Gympie – Rainbow Beach – Kilkivan – Murgon – Kingaroy – Amamoor – Fraser Island – Maryborough – Biggenden – Bundaberg – Gaynday – Mundaberra – Childers – Eidsvold.


We zijn naar veel Nationale parken geweest, veel leuke wandelingen gedaan en natuurlijk naar Fraser Island geweest waarvan ik al een filmpje online had gezet.
We hebben een tijdje gehad dat het leek alsof we rondjes bleven rijden, vanwege het weer of de feestdagen lukte ons plan niet en bleven we rondhangen tussen de kust en dorpjes er om heen.

Maar nu, na 6 weken pure vrijheid moeten we toch echt weer aan het werk.
Gayndah is een dorpje met heel veel Citrus tuinen en aangezien het nu de tijd is dat het geplukt wordt dachten wij hier wel werk te vinden.
Wij waren duidelijk niet de enige die dit dachten.
Door de storm in het noorden van Queensland zijn er heel veel fruit- en groentetuinen beschadigd en hebben geen oogst waardoor alle backpackers op dezelfde plaatsen willen gaan werken.
Doordat het zo druk is, is er een soort uitzendbureau neer gezet voor backpackers.
Na 2 weken hadden ze iets voor ons gevonden, mandarijnen uitdunnen.

De boer waar we voor werken neemt normaal gesproken geen meiden aan, maar doordat ik ervaring had wilde hij het wel proberen.
In Australië komt het wel vaker voor dat boeren geen meiden willen, vaak zijn het oudere mannen die nog in gedachte hebben dat vrouwen alleen kunnen koken, schoonmaken en op kinderen letten.

Dus we konden beginnen, samen met 2 Italiaanse jongens. Het zijn hele hoge en grote bomen met enorm veel fruit er aan, wij moeten de zonverbrande, te kleine mandarijnen en wanneer er te veel bij elkaar hangen er af halen. Naar ons idee ging alles goed en ook Mick (supervisor) vond het goed gaan, totdat de gestreste baas langs kwam.
Zonder zich voor te stellen begon hij te schreeuwen, eerst naar een Italiaan of hij in slaap was gevallen bij een boom, waarop de jongen probeerde uit te leggen wat hij had gedaan. Maar!? Wat maar? ik heb thuis nog wel een boek met excuses liggen! Moet ik die op halen!?
Vervolgens liep hij naar een boom toe waar ze nog niet waren geweest en vroeg hij zich af wat daar aan de hand was. Mick probeerde uit te leggen dat die boom nog niet was aangeraakt; Wat!? Ja dan gaat het nog jaren duren!!
En daar kwam het moment dat hij naar onze lijn liep, op de grond kijkend naar elke mandarijn die wij er af hadden gegooid; HEY kom hier! Zien jullie deze mandarijn?? Wat is hier mis mee!? Die lag daar op de grond!
Het is een akelige man en elke keer dat hij langs komt ben ik bang dat hij ons ontslaat.


Af en toe moet ik mandarijnen plukken, Dennis kan dat niet doen vanwege z’n sleutelbeen. Dit is hetzelfde principe als appels plukken, een grote tas over m’n schouders en alle mandarijnen van de bomen af halen. Het is lastig werk, ik moet alle mandarijnen er af knippen met een tangetje  en het kost heel veel tijd om ze boven in de boom en in het midden er af te halen. Het duurt zo’n 6 uur voordat ik een kist vol heb, en een uur per boom. Totaal niet motiverend dus.

Maar het goede nieuws is dat we ons eigen kleine huisje hebben! We zagen het niet zitten om elke ochtend en avond onze tent op te zetten en in te vouwen dus we hebben een motelkamer gehuurd.
Heerlijk! Onze eigen badkamer, lekker bed, koelkast, tv en jawell.. ik had nooit gedacht dat ik dit zo geweldig zou vinden; badstoffen handdoeken!
Eens in de paar weken gaan we naar de supermarkt, die is 2 uur hier vandaan. Hier in het dorpje is wel een kleine supermarkt, een beetje hetzelfde principe als een camping supermarkt. 

Dus kort gezegd gaat het allemaal nog erg goed hier en we zijn blij dat we werk hebben gevonden. We hopen wel dat de baas wat aardiger wordt.
We zien bijna elke dat onderweg naar het werk een aantal kangoeroes!


Hopelijk gaat het in Nederland nog allemaal goed en genieten jullie van de lente!