Vrijdagochtend 24 februari, de laatste dag werken voordat we
weer lekker weekend hadden. Het was rond 10 uur s ’ochtends en we waren onze
weekend plannen aan het bespreken toen Dennis van zijn ladder viel.
Ik zag hem vallen en in zijn val draaide hij zich om, om een erge val te voorkomen. Ik rende naar hem toe en zag hem schokkend op te grond liggen, hij mompelde een aantal keer ‘auuw’.
Ik rende richting Amy en Stuart, die zo’n 200 meter verderop aan het werk waren en schreeuwde dat Den op de grond lag. Op het moment dat ook zij bij hem aankwamen probeerde hij overeind te komen, hij wilde gelijk gaan staan maar wij zeiden dat hij het maar even rustig aan moest doen en moest gaan zitten.
Het was duidelijk dat hij veel pijn had en dat zijn sleutelbeen waarschijnlijk gebroken was.
Alles ging heel snel, ik bleef bij Den zitten terwijl Stu en Amy contact zochten met onze baas (er was niemand anders in de appeltuin). Gelukkig was die dichtbij en was er binnen 2 minuten. Hij keek naar Dennis en belde zonder iets te zeggen of vragen de ambulance.
Den was helemaal in de war en kon maar 3 dingen zeggen die hij steeds achter elkaar zei ‘well this sucks’ ‘ik weet nog steeds niet hoe ik gevallen ben’ en ‘ik heb m’n sleutelbeen gebroken’.
De ambulance kwam met sirene in 15 minuten aan en stelde vragen die Den allemaal fout beantwoorde, hij dacht dat het een maandag ergens in December was. Met veel pijnstillers werd hij de ambulance in gedragen en het duurde ongeveer 30 minuten voordat we bij het ziekenhuis waren.
De hulpverlener was druk bezig met Dennis, terwijl hij elke minuut om zijn naam vroeg, om het vervolgens weer te vergeten. De hulpverlener zei elke keer alleen zijn voornaam (AndrĂ©) en had geen naamkaartje op. Op een gegeven moment begon Den letters uit te spellen, AndrĂ© luisterde aandachtig en kwam uit op zijn achternaam. Hij vroeg hoe hij dit wist en kreeg als antwoord dat hij dit allemaal al een keer had gedroomd. Ik ging nadenken en inderdaad, hij had zo’n 1,5 week voor het ongeluk gedroomd dat hij in een ambulance lag! How creepy..
We kwamen aan in het ziekenhuis en werden naar allerlei kamers en hokjes gestuurd, er werden scans gemaakt van zijn sleutelbeen en er kwamen veel verpleegkundigen bij hem kijken.
Dennis vergat alles nog steeds elke 3 minuten.
Er kwam bijv. een verpleegster om medicijnen te geven maar Den zei dat hij dat niet nodig had, 1 minuut nadat ze weg was zei hij tegen mij dat hij enorm veel pijn had waarop ik vroeg waarom hij net geen medicijnen wilde ‘is er net een dokter geweest dan?’.
Of toen hij zag dat zijn duim erg blauw was en vroeg of daar een x-Ray van gemaakt kon worden, ik ging naar een dokter om te vragen, maar toen ze kwam vond Den het helemaal niet nodig (ik heb het toch laten doen en er bleek een heel mini breukje in te zitten).
Zijn sleutelbeen was gebroken dus hij kreeg een mitella om en werd verhuisd naar een bed. We moesten nog minimaal 4 uur blijven om te zien of het met zijn hoofd beter zou gaan.
Het was een vermoeiende dag aangezien ik elke 3 minuten de zelfde vragen moest beantwoorden.
Om 14.00 uur ging hij mee voor een MRI scan, gelukkig was er niks raars te zien!
Rond 17.00 werd zijn geheugen iets beter en konden we ongeveer voor 7 minuten een normaal gesprek hebben, om vervolgens weer aan het begin te beginnen. En probeer dan maar te doen alsof je het voor de eerste keer hoort. Na de 8e keer horen dat een vriend van hem zijn gebroken sleutelbeen zelf terug had geduwd, had hij zelf ook door dat ik niet verrast klonk (‘ohja lieverd, goh ik heb het idee dat ik dat al eens eerder heb gehoord’ of ‘ohh was dat toevallig Jeffrey?’).
Hij vroeg ook enorm vaak waar zijn bril was (gebroken en die had ik naar het hostel gebracht) en vaak in het Engels, dat het na een tijdje de buurvrouw op viel dat hij het al zo’n 20 minuten niet had gevraagd, daardoor vroeg hij weer waar ie was, waarop zij antwoorde ‘ohh die is gebroken en in je kamer!’
Of het moment dat hij een grapje had bedacht en in het Engels zei: maar lieverd, waarom had je mij van de ladder af gegooid? Oh wacht, laat ik dat maar niet zeggen in het ziekenhuis.
5 minuten later was hij vergeten dat hij dat grapje al had gemaakt en zei hij het weer, en daarna nog een paar keer…
om 19.00 uur kwam er een verpleegster langs om te vertellen dat alles goed was en we wel naar huis konden, ik was heel verbaast over haar mededeling en zei dat ik hem in deze staat niet mee kon nemen en bleef hij dus een nachtje.
Stuart haalde mij rond 21.00 uur op en we lieten Dennis lekker slapen.
Om 22.30 uur kwam ik terug in het hostel en zat iedereen aan tafel te wachten met lekker eten! Ze hadden al een lieve kaart voor Den gemaakt.
Zaterdag ochtend deed ik snel de weekboodschappen en ging vervolgens met Stu en Amy naar het ziekenhuis. De dokters wilde mij zien en mijn mening over zijn situatie weten. Hij was weer helemaal helder en ging mee naar huis!
Ik zag hem vallen en in zijn val draaide hij zich om, om een erge val te voorkomen. Ik rende naar hem toe en zag hem schokkend op te grond liggen, hij mompelde een aantal keer ‘auuw’.
Ik rende richting Amy en Stuart, die zo’n 200 meter verderop aan het werk waren en schreeuwde dat Den op de grond lag. Op het moment dat ook zij bij hem aankwamen probeerde hij overeind te komen, hij wilde gelijk gaan staan maar wij zeiden dat hij het maar even rustig aan moest doen en moest gaan zitten.
Het was duidelijk dat hij veel pijn had en dat zijn sleutelbeen waarschijnlijk gebroken was.
Alles ging heel snel, ik bleef bij Den zitten terwijl Stu en Amy contact zochten met onze baas (er was niemand anders in de appeltuin). Gelukkig was die dichtbij en was er binnen 2 minuten. Hij keek naar Dennis en belde zonder iets te zeggen of vragen de ambulance.
Den was helemaal in de war en kon maar 3 dingen zeggen die hij steeds achter elkaar zei ‘well this sucks’ ‘ik weet nog steeds niet hoe ik gevallen ben’ en ‘ik heb m’n sleutelbeen gebroken’.
De ambulance kwam met sirene in 15 minuten aan en stelde vragen die Den allemaal fout beantwoorde, hij dacht dat het een maandag ergens in December was. Met veel pijnstillers werd hij de ambulance in gedragen en het duurde ongeveer 30 minuten voordat we bij het ziekenhuis waren.
De hulpverlener was druk bezig met Dennis, terwijl hij elke minuut om zijn naam vroeg, om het vervolgens weer te vergeten. De hulpverlener zei elke keer alleen zijn voornaam (AndrĂ©) en had geen naamkaartje op. Op een gegeven moment begon Den letters uit te spellen, AndrĂ© luisterde aandachtig en kwam uit op zijn achternaam. Hij vroeg hoe hij dit wist en kreeg als antwoord dat hij dit allemaal al een keer had gedroomd. Ik ging nadenken en inderdaad, hij had zo’n 1,5 week voor het ongeluk gedroomd dat hij in een ambulance lag! How creepy..
We kwamen aan in het ziekenhuis en werden naar allerlei kamers en hokjes gestuurd, er werden scans gemaakt van zijn sleutelbeen en er kwamen veel verpleegkundigen bij hem kijken.
Dennis vergat alles nog steeds elke 3 minuten.
Er kwam bijv. een verpleegster om medicijnen te geven maar Den zei dat hij dat niet nodig had, 1 minuut nadat ze weg was zei hij tegen mij dat hij enorm veel pijn had waarop ik vroeg waarom hij net geen medicijnen wilde ‘is er net een dokter geweest dan?’.
Of toen hij zag dat zijn duim erg blauw was en vroeg of daar een x-Ray van gemaakt kon worden, ik ging naar een dokter om te vragen, maar toen ze kwam vond Den het helemaal niet nodig (ik heb het toch laten doen en er bleek een heel mini breukje in te zitten).
Zijn sleutelbeen was gebroken dus hij kreeg een mitella om en werd verhuisd naar een bed. We moesten nog minimaal 4 uur blijven om te zien of het met zijn hoofd beter zou gaan.
Het was een vermoeiende dag aangezien ik elke 3 minuten de zelfde vragen moest beantwoorden.
Om 14.00 uur ging hij mee voor een MRI scan, gelukkig was er niks raars te zien!
Rond 17.00 werd zijn geheugen iets beter en konden we ongeveer voor 7 minuten een normaal gesprek hebben, om vervolgens weer aan het begin te beginnen. En probeer dan maar te doen alsof je het voor de eerste keer hoort. Na de 8e keer horen dat een vriend van hem zijn gebroken sleutelbeen zelf terug had geduwd, had hij zelf ook door dat ik niet verrast klonk (‘ohja lieverd, goh ik heb het idee dat ik dat al eens eerder heb gehoord’ of ‘ohh was dat toevallig Jeffrey?’).
Hij vroeg ook enorm vaak waar zijn bril was (gebroken en die had ik naar het hostel gebracht) en vaak in het Engels, dat het na een tijdje de buurvrouw op viel dat hij het al zo’n 20 minuten niet had gevraagd, daardoor vroeg hij weer waar ie was, waarop zij antwoorde ‘ohh die is gebroken en in je kamer!’
Of het moment dat hij een grapje had bedacht en in het Engels zei: maar lieverd, waarom had je mij van de ladder af gegooid? Oh wacht, laat ik dat maar niet zeggen in het ziekenhuis.
5 minuten later was hij vergeten dat hij dat grapje al had gemaakt en zei hij het weer, en daarna nog een paar keer…
om 19.00 uur kwam er een verpleegster langs om te vertellen dat alles goed was en we wel naar huis konden, ik was heel verbaast over haar mededeling en zei dat ik hem in deze staat niet mee kon nemen en bleef hij dus een nachtje.
Stuart haalde mij rond 21.00 uur op en we lieten Dennis lekker slapen.
Om 22.30 uur kwam ik terug in het hostel en zat iedereen aan tafel te wachten met lekker eten! Ze hadden al een lieve kaart voor Den gemaakt.
Zaterdag ochtend deed ik snel de weekboodschappen en ging vervolgens met Stu en Amy naar het ziekenhuis. De dokters wilde mij zien en mijn mening over zijn situatie weten. Hij was weer helemaal helder en ging mee naar huis!
